Dag 1: via San Juan naar Aruba

\Oef, wat zijn we moe! Om 12 uur vanochtend werd ik wakker en zag Rick nog niet naast me. Hij was zo opgewonden, dat hij niet kon slapen!

Maar om kwart voor drie ging onherroepelijk de wekker en namen we gauw een douche. We hadden om half vier een taxi besteld, die er om kwart over drie al stond. Vooral Katja vond het moeilijk zich zo vroeg al klaar te maken. Maar keurig om half vier reden we van ons huis weg.

Onderweg zagen we twee herten in de berm, die zo voor onze van hadden kunnen springen. Dat maakte de rit wel wat stressvoller voor mij, want ik had visioenen van dode herten en een gemangelde taxi minivan, vooral omdat de chauffeur flink gas gaf.

Maar we kwamen ongedeerd om kwart over 4 op Washington Dulles vliegveld aan en zagen daar, dat er niemand was! Wat een verschil met Washington National om dezelfde tijd! De kinderen waren boos, dat we ze zo vroeg op hadden gekregen, maar wij hadden geen idee wat we konden verwachten!

Na een uur bij de gate te hebben gelegen ging TGI Friday's eindelijk open en aten we daar ontbijt. We wisten niet, dat dat ons eten voor de komende 12 uur zou zijn (met uitzondering van een paar zakjes pretzels van San Juan naar Aruba). Op het vliegveld van San Juan was absoluut geen voedsel te vinden!

De vlucht verliep verder zonder kleerscheuren. We hadden minder dan een uur wachten in San Juan, Puerto Rico en om kwart over een landden we in Aruba.

Het leek allemaal heel voorspoedig te gaan, maar na 5 van onze 6 baggage stukken te hebben ontvangen, bleef de rest van de baggage een half uur weg. Zonder uitleg. Maar ja, het is de Caribbean, dus geduld maar. En inderdaad, opeens liep de baan weer en kwam de laatste koffer goddank ook nog mee.

Kennelijk probeert de Arubaanse douane iets nieuws uit, want vervolgens moesten we in een ellenlange rij aansluiten om er doorheen te gaan. Sommigen moesten hun koffers door de roentgen laten gaan, maar toen wij eindelijk aan de beurt waren vroeg de beambte ons slechts of we van plan waren ons hier te vestigen (ha ha). Met zij vijven hadden we 6 koffers. Ik zag paren met 4 koffers, dus zo erg was het toch niet!

Eenmaal buiten werden we opgewacht door personeel van De Palm, de tour operator die ons transport naar het hotel zou verzorgen. We werden allemaal efficient in een mooie air conditioned bus geloodst. De chauffeur was geanimeerd en vertelde enkele dingen over Aruba. Na 20 minuten werden we afgezet bij het Radisson hotel, waar we de komende 12 dagen zullen verblijven.

Helaas waren onze kamers helemaal niet wat we gereserveerd hadden en dus werd er heen en weer gebeld met de registratie. Ik krijg sterk het gevoel, dat mijn kennis van het Nederlands en mijn aanwezigheid op het internet indruk maakten. Morgen zullen we horen waar we uiteindelijk terecht zullen komen, maar beter dan wat we nu hebben (aparte kamers van de kinderen) zal het zeker zijn. Rosita, een naam, die ik online al opgemerkt had, heeft ons lot in handen en ik heb alle vertrouwen!

We waren dood- en doodmoe, maar de kinderen hebben nog gezwommen en Rick en ik langs het strand gelopen. Verder hebben we bij de Sunset Grille, het heel goede restaurant hier in de Radisson, gegeten. Slaaptijd,nu! Morgen gaat het echte genieten beginnen!