Dag 13: Afscheid van ons favoriete eiland

Vanochtend werd ik na een onrustige nacht vroeg wakker van de regen, die op de ramen tikte! Bah, onze laatste ochtend en het was somber weer. Gelukkig werd het al gauw weer droog, hoewel er meer bewolking dan zon bleef.

Saskia’s kraaltjes aan de vlechtjes, die er aan het begin van onze vakantie waren ingezet, waren helemaal kleverig en vies geworden van alle zonnecreme, die er op was gekomen. Dus vonden we de vlechtjes mevrouw terug langs het strand en vroegen haar er nieuwe kraaltjes in te doen. Ze deed dit voor $20 en Saskia is weer blij. Ik moest meehelpen, want de oude elastiekjes waren ook helemaal vergaan en er moeilijk uit te krijgen. Onvoorstelbaar, wat die zonnebrandolie doet met rubber en plastic!

Na een uurtje was ze klaar en gingen we verder met inpakken. Toch had ik nog mijn zinnen gezet op even snorkelen. Rick had ook wel zin en dus pakten we onze snorkels, maskers en finnen voor de laatste keer om rond de rotsen voor het Wyndham hotel te zwemmen.

Nou, daar hadden we geen spijt van! Toen ik om een rots heen zwom en onder me keek, lag daar opeens een gigantische schildpad! Ik had hem zo aan kunnen raken. Hij bleef een tijdje rustig liggen en zwom toen elegant weg. Ik baalde wel van onze onderwatercamera, want die liet het uitgerekend vanochtend afweten! Ik ben nog nooit zo dicht bij een volwassen schildpad geweest in het wild.

Mijn doel is nu om binnen de 2 jaar ook mijn Scuba duikcertificaat te halen. Ik heb wel veel problemen met mijn oren, dus ik hoop, dat het gaat lukken, maar die onderwaterwereld vind ik uiterst fascinerend en ik wil er gewoon meer van zien, dan alleen vanaf het wateroppervlak. Rick en Katja zijn helemaal enthousiast, want die zouden graag de hele familie samen zien duiken.

Na dit afscheidscadeautje van Aruba hebben we gauw alles ingepakt, terwijl de kinderen met de vogels in de lobby van het Radisson hotel speelden. Ze waren allemaal helemaal verliefd geworden op die dieren en Katja moest zelfs huilen bij het afscheid.

Gelukkig weten we, dat we in ieder geval volgend jaar terugkomen, zo niet eerder. We hebben werkelijk ons hart verloren aan Aruba. Het noemt zichzelf terecht “One Happy Island”!

We aten nog een laatste lunch van kipsate bij Gilligan’s en daarna stond de taxi al te wachten. Een heel aardige taxi chauffeuse met een fijne grote van, nodig voor onze gigantische hoeveelheid baggage, die zelfs een tas meer telde dan op de heenweg. Die tas zit vol met Nederlandse lekkernijen!

In Aruba ga je al door de Amerikaanse douane en de rijen daarvoor waren werkelijk idioot lang! We waren 3 uur van te voren op het vliegveld en haalden ons vliegtuig maar net. Maar ja, op deze manier hoeven we er in Miami niet door en daar valt ook heel veel voor te zeggen.

Na wat vertraging stegen we op en zijn nu onderweg naar het vasteland van de Verenigde Staten. Tot volgend jaar, Aruba!