Dag 13: Afscheid van ons favoriete eiland

Vanochtend werd ik na een onrustige nacht vroeg wakker van de regen, die op de ramen tikte! Bah, onze laatste ochtend en het was somber weer. Gelukkig werd het al gauw weer droog, hoewel er meer bewolking dan zon bleef.

Saskia’s kraaltjes aan de vlechtjes, die er aan het begin van onze vakantie waren ingezet, waren helemaal kleverig en vies geworden van alle zonnecreme, die er op was gekomen. Dus vonden we de vlechtjes mevrouw terug langs het strand en vroegen haar er nieuwe kraaltjes in te doen. Ze deed dit voor $20 en Saskia is weer blij. Ik moest meehelpen, want de oude elastiekjes waren ook helemaal vergaan en er moeilijk uit te krijgen. Onvoorstelbaar, wat die zonnebrandolie doet met rubber en plastic!

Na een uurtje was ze klaar en gingen we verder met inpakken. Toch had ik nog mijn zinnen gezet op even snorkelen. Rick had ook wel zin en dus pakten we onze snorkels, maskers en finnen voor de laatste keer om rond de rotsen voor het Wyndham hotel te zwemmen.

Nou, daar hadden we geen spijt van! Toen ik om een rots heen zwom en onder me keek, lag daar opeens een gigantische schildpad! Ik had hem zo aan kunnen raken. Hij bleef een tijdje rustig liggen en zwom toen elegant weg. Ik baalde wel van onze onderwatercamera, want die liet het uitgerekend vanochtend afweten! Ik ben nog nooit zo dicht bij een volwassen schildpad geweest in het wild.

Mijn doel is nu om binnen de 2 jaar ook mijn Scuba duikcertificaat te halen. Ik heb wel veel problemen met mijn oren, dus ik hoop, dat het gaat lukken, maar die onderwaterwereld vind ik uiterst fascinerend en ik wil er gewoon meer van zien, dan alleen vanaf het wateroppervlak. Rick en Katja zijn helemaal enthousiast, want die zouden graag de hele familie samen zien duiken.

Na dit afscheidscadeautje van Aruba hebben we gauw alles ingepakt, terwijl de kinderen met de vogels in de lobby van het Radisson hotel speelden. Ze waren allemaal helemaal verliefd geworden op die dieren en Katja moest zelfs huilen bij het afscheid.

Gelukkig weten we, dat we in ieder geval volgend jaar terugkomen, zo niet eerder. We hebben werkelijk ons hart verloren aan Aruba. Het noemt zichzelf terecht “One Happy Island”!

We aten nog een laatste lunch van kipsate bij Gilligan’s en daarna stond de taxi al te wachten. Een heel aardige taxi chauffeuse met een fijne grote van, nodig voor onze gigantische hoeveelheid baggage, die zelfs een tas meer telde dan op de heenweg. Die tas zit vol met Nederlandse lekkernijen!

In Aruba ga je al door de Amerikaanse douane en de rijen daarvoor waren werkelijk idioot lang! We waren 3 uur van te voren op het vliegveld en haalden ons vliegtuig maar net. Maar ja, op deze manier hoeven we er in Miami niet door en daar valt ook heel veel voor te zeggen.

Na wat vertraging stegen we op en zijn nu onderweg naar het vasteland van de Verenigde Staten. Tot volgend jaar, Aruba!

Dag 12:Snorkel, snorkel en nog eens snorkel!

Op deze laatste volle dag in Aruba hebben we (Kai en ik) een laatste wandeling langs het strand gemaakt. Dit keer de Oranjestad kant op. Kai en ik liepen naar het Amsterdam Manor Resort aan Eagle Beach. Het was een interessante wandeling, want op weg langs de kust is er geen strand, maar geerodeerde koraal steen. Er waren overal diepe gaten in de rotsen en de zee kwam soms met een spuit eruit omhoog. Fascinerend vooral voor Kai, maar je moest wel uitkijken waar je liep, zodat je niet in zo'n gat stapte.

Na het ontbijt op de kamer zijn we gaan snorkelen bij het kleine rotspartijtje tegenover het Wyndham hotel. Het is onvoorstelbaar hoeveel verschillende zeedieren daar leven! Vandaag was het helemaal spectaculair, want behalve de familie French Angelfishes, die er altijd rondhangt, zagen we ook een octopus, een mureen en waarempel voor het eerst in Aruba een schildpad! Hij zwom zomaar opeens onder ons, wat een pracht ervaring!

We vonden het toch weer makkelijk om bij Gilligan's te lunchen. Op die manier konden we gewoon in zwempak blijven. Vorig jaar gingen we meer naar andere restaurants ook voor de lunch, maar dit jaar wilden de kinderen ook zoveel in het zwembad spelen. Dat had wel tot gevolg, dat Saskia te veel verbrandde in haar gezichtje. Daar moet ik een oplossing voor vinden, want het is heel slecht, dat tot blaartjes toe verbranden en haar huidje is zo wit en dun. Ze is echter heel eigenwijs en protesteert heftig tegen het dragen van een hoedje of de zink, die witte strepen op je neus en wangen nalaat.

De kinderen hebben de hele middag verder in het zwembad gespeeld met een stel heel mooie turquoise hagedissen. Die waren in het water gevallen en konden er zelf niet uitkomen, dus redden Katja en Kai ze. Daarna hebben de hagedissen heerlijk op hun hoofd liggen zonnen. Prachtig vonden de kinderen het natuurlijk.

Rick en ik zijn intussen nog even gaan snorkelen bij Malmok Beach. Daar hadden we ook geen spijt van! Wederom een grote varieteit aan vissen en nog een octopus en twee murenen waren onze beloning. Gek, ik heb vorig jaar geen mureen gezien en dit jaar een heel stel.

Na een zonsondergang drankje bij Piet's Bar hebben we ons keurig aangekleed en zijn onze 16e huwelijksverjaardag gaan vieren bij Le Dome, een heerlijk Belgisch-Frans restaurant. Dit zou nog wel eens een traditie kunnen worden! Toen de Nederlandse manager door had, dat wij ook Nederlands spraken en net als hij een gemengd huwelijk hadden (hij is met een Arubaanse getrouwd) kwam hij gezellig bij ons kletsen.

Voor het naar bed gaan hebben we nog even in het casino gespeeld, waar we een heel leuke Blackjack dealer kregen. Dat maakt het spel zoveel leuker, als er een beetje animo aan de tafel is. Met Amerikanen is dat nooit zo'n probleem, maar sommigen van de Arubaanse dealers zijn nogal nors.

Kortom het was een fantastische huwelijksdag!

Dag 11: De Palm Island reprise

Omdat we het snorkelen bij De Palm Island echt heel bijzonder vinden, besloten we nog een keer te gaan. Dit keer vroeger in de ochtend, zodat het water helderder zou zijn. Later op de dag zijn er zoveel snorkelers, dat het water vooral dichter bij de kant helemaal troebel wordt.

Rond 10 uur waren we er al en konden meteen het veerbootje op. Het was een doordeweekse dag en geen cruise schepen in de haven, dus een heel stuk rustiger dan zondag!

Wel was het water veel ruwer, de golven waren best hoog. Nu merk je dat niet zo als je met je gezicht in het water ligt te kijken, maar ik werd een paar keer flink overspoeld.

Rick en ik zwommen een heel eind uit, zeker een kilometer en daar was het water heel helder en was er een overvloed aan kleurige vissen.

Net toen we besloten er weer uit te gaan, kwam er een kayak groep, die ook heel ver uit zou gaan zwemmen. De Arubaanse leiders vroegen mij om mee te gaan, ze graptenom barracuda's en haaien te gaan zien. Ik voelde me best gevleid, volgens Rick vonden ze mij wel leuk, ha ha.

Ik had mijn onderwater camera mee en de leider van de groep nam een foto van mij van ver onder water en ander vond een klein zeesterretje en gaf die aan mij om vast te houden en nam een foto. Het was een leuke ervaring, vooral ook, omdat ik werkelijk nooit zo ver van de kant had gezwommen, in mijn eentje vind ik dat eng.

Hoe meer ik van het onderwater leven zie, hoe meer ik een Scuba cursus wil gaan volgen, hopelijk kan ik het probleem van de druk op mijn oren overwinnen.

Bij het ticket naar de Palm Island zit al het eten en drinken inbegrepen, dus aten we er een lekkere lunch, die bestond uit kipsate (ja, een favoriet gerecht van ons in Aruba!), frietjes (met mayonnaise natuurlijk!) en een glaasje witte wijn.

Om een uur of drie hadden we genoeg van de felle zon. Helaas hebben ze daar weinig stoelen, die in de schaduw staan, dus het wordt al gauw flink heet.

Op de terugweg zijn we gestopt bij de Superfood supermarkt en hebben tassen vol Nederlandse lekkernijen ingeslagen. Calve pindakaas (ik vind de Amerikaanse pindakaas ook lekker, maar Calve is minder zoet), Dokkum Fortuin pepermunt (die zo lekker op je tong smelt), stroopwafels, sambal, Tijgernootjes en nog veel meer, een hele extra tas vol!

Voor ons borreldrankje zijn we naar de lobby bar bij de Radisson gegaan, daar hebben we ook lekker wat sushi besteld.

Vlak voor zonsondergang zijn Rick en ik naar het strand gewandeld en hebben romantisch in een van de strandstoelen naar de ondergaande zon liggen kijken. De kinderen wilden nog zwemmen, die zijn van die waterratten!

Het avondeten was vanavond bij het Old Cunucu House, een lokaal restaurantje, nog niet ontdekt door de toeristen, want wij waren de enige gasten. Het wordt gerund door een stel Italianen, die het maar wat leuk vonden, dat ik wat Italiaans spreek (ik schaam me eigenlijk, want ik heb het zowaar gestudeerd en kan 20 jaar later alleen maar wat terug stamelen! Verstaan doe ik het gelukkig wel goed.)

De kinderen waren in de zevende hemel, want er liepen een paar poesjes rond en een ervan had een heel nestje met 3 kleintjes niet meer dan 3 weken oud. Het werd gelijk hun favoriete restaurant!

Natuurlijk hebben we ook vanavond weer in de casino gespeeld. We zullen hier niet met grote winsten weggaan, maar kunnen wel al de hele vakantie op de $100 waar we mee begonnen spelen.

Dag 10:Arashi beach

Vanochtend ben ik er maar weer eens op uit gegaan om de kleurige vissersboten en pelikanen te gaan zien. Ik vind ze een eindeloze inspiratie voor foto's, die gele en rode bootjes dobberend in het turquoise water en de azuurblauwe lucht. Ik ben zo ver als Malmok beach gegaan, wat staan daar een mooie huizen! Waar je alleen van kunt dromen.

Eenmaal terug was de rest van de familie ook wakker en aten we een buffet ontbijt bij Laguna Fish Market, een van de 3 restaurants hier in het Radisson. Het buffet was heerlijk, met gerookte zalm en onze favoriete Goudse kaas. Ook de Arubaanse french toast ging er goed in.

Gisteren had Nick van de snorkelboot ons aangeraden bij Arashi te gaan snorkelen, daar zou een koraalrif liggen. Dus gingen Rick en ik dat maar eens proberen. Maar we vonden het rif niet of er waren vandaag weinig vissen, want spectaculair was het in ieder geval niet. Het kleine rotsenpartijtje vlakbij de hotels biedt meer varieteit aan vissen, ondanks het constante geraas van de motorboten vlakbij.

Weer terug aan ons strand wilde Rick een t-shirt gaan kopen van de Red Sail Sports winkel, want daarbij doen ze telkens hun duiken. Katja en ik keken eens bij de bikini's en vonden er ieder een, die we gewoon moesten hebben! Ik heb een rode en Katja een heel mooie lichtblauwe, die heel mooi bij haar ogen past.

Na een late lunch van kipsate besloten Kai en ik te gaan kayakken. Wat er nu precies gebeurde weet ik niet, maar de kayak sloeg om en een van de riemen kwam met een klap op mijn neus terecht. Dat bloedde als een rund, dus zag er heel ernstig uit. Gelukkig leek de schade mee te vallen toen het eenmaal uitgebloed was, maar Kai had de schrik te pakken en wilde niet meer de zee op. Dus hebben Rick en ik een andere, meer stabiele, kayak gevraagd en zijn samen gegaan.

Daarna hebben Rick, Katja en Kai een ritje op een van de grote ronde banden, waar je met zijn drieen in kan, en die met enorme vaart over het water wordt getrokken, gedaan. Volgens Rick had hij moeite erin te blijven, maar goed, dat we het niet met Saskia hebben geprobeerd!

Toen we voor onze borrel nog even in de zee dobberden, zag ik iets onder me wegschieten, dat verdacht veel op een grote rog leek. Rick is gauw de snorkels gaan halen, terwijl ik het dier in de gaten hield. En inderdaad, met snorkels op zagen we een prachtige rog onder ons zwemmen! Ook vond Rick nog een heel mooi gekleurde zeester. Zelfs aan het strand komen die beesten dus!

Voor het eten hebben we nog even de zonsondergang bekeken van Piet's Bar. Daar zijn we nu goed bekend en ze weten al, dat we standaard een portie frites met pindasaus willen.

We hadden reserveringen bij het Papiamento restaurant voor het diner. Dit is een heel leuk authentiek restaurant met lekker eten. We zaten er rond het zwembad en zowel de bediening (die vorig jaar heel langzaam was) als het eten was prima. Rick en ik bestelden vooraf het gerecht "Keshi Yena" een lekkere mix van vlees, groentes en Goudse kaas, die typisch Arubaans is.

In het casino speelden we om de avond af te sluiten nog even wat Blackjack. We zijn ongeveer gelijk uit op het moment. Met $5 minimum inzet duurt het geld ook wat langer, dan de $15 minima in bijvoorbeeld Atlantic City!

Dag 9: Wrak snorkelen en iguana's

Vanochtend waren we vroeg op, om half acht al, want om half negen zouden we worden opgehaald door een boot van Roberto's om te gaan snorkelen. Keurig op tijd verscheen schipper Nick uit Rotterdam aan de De Palm pier voor ons hotel. Hij nam ons als eerste mee naar het scheepswrak van de Antilla, die in 1940 gezonken is. In die tijd hebben de prachtigste koralen zich erop vastgezet en zijn er letterlijk duizenden vissen te zien. Ik had nog veel langer willen blijven, maar de rest van de familie hield het voor mijn gevoel te snel voor gezien.

Nick gaf ons een beker met rum punch, ook lekker om half tien 's ochtends! Hij vond het wel erg leuk eens Nederlandse (ok, half dan) klanten rond te varen. Hij vertelde geamuseerd te zijn over het verschil tussen de Nederlandse en Amerikaanse dames. Nederlandse vrouwen doen zodra ze op de boot zijn hun bovenstukje van hun bikini uit, terwijl Amerikaanse vrouwen schuchter vragen of het mag. Ik ben hoegenaamd niet geinteresseerd in topless zonnen, dus wat dat betreft had hij pech.

Na de snorkel gingen Rick en ik nog snorkelen vlakbij de hotels. Het is maar een kleine rotspartij daar, maar je ziet er de grote varieteit aan vissen. Vandaag zag ik een stel schorpioen vissen, die dus wel giftig zijn als je ze aanraakt!

Voor de lunch gingen we naar Gilligan's, het strand restaurant van de Radisson. Ze hebben daar heerlijke sate, dus we genoten. Je kunt er ook kokosnootwater zo uit de kokosnoot krijgen! Ik vind dat maar matig smaken, dus heb het een keer geprobeerd en dat was genoeg.

Na het eten hebben we een tijdje gewoon lekker in het zwembad gelegen en gelezen. Terwijl ik daar lag te lezen kwamen er maar liefst 5 groene iguana's naar me toe! Twee ervan lieten zich zelfs aaien en ze vonden de gele bloemen, die ik ze aanbood, heerlijk.

Om een uur of 3 hadden we genoeg van de zon en besloten de zuidoost kant van het eiland beter te gaan bekijken. Hier zagen we prachtig witte zandduinen, veel verschillende soorten cacti en grotten, die naar verluid Indiaanse tekeningen hebben, maar er zat een groot hek voor, dus veel zagen we niet.

Voor het diner gingen we naar El Gaucho, een befaamd Argentijns biefstuk restaurant in Oranjestad. Het was maar goed, dat we reserveringen hadden, want het was beredruk! Ik vond het maar matig allemaal, maar Rick is een biefstuk lover, dus die was in de zevende hemel.

Eenmaal weer terug beproefden we ons geluk nogmaals in het casino. Veel geluk hebben we niet hier, maar dit keer kreeg ik een full house met Let It Ride en won al onze verliezen terug!

Dag 8: Oranjestad

Vanochtend was Rick en Katja's laatste duik, dus dook ik het fitness center in. Dat is beter geregeld in bijvoorbeeld de Wyndham, want hier in de Radisson zit het stikvol iedere ochtend. Daarom ga ik, als ik geen gewichten wil heffen, liever buiten een flink end op het strand lopen!

Na een snel ontbijtje zijn we gaan snorkelen tegenover het Wyndham hotel en zagen er wederom zeer bijzondere vissen. Kai and Saskia vermaakten zich ook met zandkastelen bouwen.

Toen Rick en Katja terug waren, bleven de kinderen onder Katja's hoede in de hotelkamer lezen en spelen en gingen Rick en ik naar Oranjestad om te shoppen. Onze huwelijksdag is namelijk vrijdag en natuurlijk zijn hier heel wat juwelieren en mocht ik iets uitzoeken van Rick. Mijn keuze viel op een prachtige opaal en tanzaniet ketting met bijpassende oorbellen. Wat hebben ze hier een mooie dingen!

Verder hebben we nog wat Nederlandse spullen ingeslagen, zoals Saridon en natuurlijk tijdschriften voor mij.

Vanavond hebben we bij Madame Janette gegeten. Erg lekker, maar ik vond het een beetje te zwaar en de porties waren gigantisch! Je kon ook niet vragen om het wat lichter te maken, de Hollandaise saus moest op de biefstuk, of ik dat nu wel of niet wilde. De tournedos waren twee flinke lappen biefstuk. Het is een heel populair restaurant, waarschijnlijk daarom. De ober sprak Nederlands met mij en de kinderen, maar hoe Rick ook zijn best deed zijn (toch zeer goede) Nederlands op hem te oefenen, de man bleef hem in het Engels toespreken. Ik erger me daar aan, als iemand toch duidelijk je taal spreekt vind ik het beledigend om net te doen of dat niet zo is!

Dag 7: De Palm Island

Vanochtend hebben Rick en ik een wandeling langs het strand gemaakt. Ditmaal de kant van Eagle Beach op, waar ook een heel stel hotels aan liggen. We zijn er niet helemaal heengelopen, want we wilden al vrij vroeg naar De Palm Island om te snorkelen.

Nadat iedereen flink met zonnecreme ingesmeerd was, want verbranden doen we hier allemaal snel, gingen we ontbijt eten bij het Dutch Pancake House . We dachten even snel te eten, maar dat pakte anders uit, kennelijk omdat er een paar groepen (die wij niet konden zien) voor ons waren. De pannenkoeken smaakten lekker, maar we hebben besloten, dat het andere pannenkoekenhuis "Linda's" lekkerder is.

Rond het middaguur zaten we eindelijk op het veerbootje naar De Palm Island. Het snorkelen vanaf dit eiland is heel bijzonder. Je zwemt in ondiep water tussen onder anderen enorme blauwe papegaaienvissen, die zo dichtbij komen, dat je ze kunt aaien. Veel mensen voeren de vissen, maar wij doen dat uit principe niet, want we hebben gelezen hoe ecologisch onverantwoord dat is. Mijn hart bloedt ook telkens als ik idioten op de koralen zie staan, terwijl er een enorm bord staat om dat niet te doen! Realiseren ze zich niet, dat dat ze doodt?

Maar goed, het was weer een onvergetelijke ervaring, iets wat we vorig jaar twee keer hebben gedaan en hopelijk lukt het deze week ook er nog eens heen te gaan.

Vanavond hebben we bij Japengo in het Hyatt hotel gegeten. Het eten was er lekker en de restaurant zijn erg gezellig. Ik vind het Hyatt te Amerikaans om in te logeren. Misschien klinkt dat vreemd, maar ze zijn zo duidelijk gericht op Amerikaanse clienten, dat ze niet eens Gouda hebben om een tosti te maken, alleen American cheese. Dat terwijl de andere resorts dat wel hebben en de kinderen daar nu juist dol op zijn. Ik weet het, een kleinigheid, maar net wat een vakantie nog leuker maakt, dat internationale. Verder is het Hyatt een prachtig hotel, vooral het zwembad is erg mooi.

Ik heb alvast een paar foto's in mijn Amerika blog gezet.

Dag 6: Baby Beach en Marina Pirata

Rick en Katja zouden vanmiddag om 3 uur gaan duiken, dus besloten we vanochtend iets te gaan doen.

Na een ontbijtje bij Delifrance, wat heerlijke croissants, stokbroden en broodjes heeft, reden we via San Nicolaas naar het zuiden van het eiland, waar een strandje ligt, dat Baby Beach heet. Deze naam is goed gevonden, want het is een heel ondiepe baai, waar kleine kinderen lekker kunnen spelen.

Net buiten de baai (die prachtig turquoise water heeft) ligt een rif, waar het heel mooi snorkelen is. Katja en ik hebben heel wat speciale vissen gezien. Een heel stel ervan knabbelden aan mijn vingers, denkelijk omdat mijn nagellak kleur ze aantrok.

Al te snel was het tijd om terug te rijden. We haalden een paar saucijzebroodjes en frikandelbroodjes bij de Superfood voor lunch en toen was het tijd voor Katja en Rick om te gaan.

Saskia, Kai en ik speelden in het zwembad en daarna in de zee. Toen de duik over was zijn Rick en ik naar de De Palm bar gegaan, waar we een gezellige Nederlandse bar tender ontmoetten.

Vanavond hebben we bij Marina Pirata gegeten, een restaurantje vlak aan het water met lekkere visgerechten. Ik had conch en een bord met op Arubaanse manier voorbereidde vis.

Als afsluiting hebben we nog even Blackjack gespeeld in het casino. Maar na aanvankelijk geluk te hebben, lukte het verder niet zo. Toch altijd een leuk spel om te doen!

Dag 5: Hurricane Charley en Conchi

Terwijl het thuisfront zich klaarmaakt voor een bezoek van de heel zware orkaan Charley (hopelijk is hij tegen de tijd, dat hij over Vienna komt al een tropische storm!), genoten wij hier van een prachtige zonovergoten dag.

Saskia was gisteren wat verbrand, dus besloten we vandaag wat minder in de zon te zijn.

Kai en ik hebben van ons hotel helemaal naar Arashi strand gelopen, ongeveer 7 kilometer. Dit is zo'n leuke wandeling langs het strand. Eerst kom je langs alle grote resorts met hun watersporten en bars. Daarna loop je langs Hadicurari, het vissersgebiedje. Daar liggen de kleurigste vissersbootjes voor anker en de pelikanen vinden de steiger fijn om op te rusten, dus je kunt heel dicht bij ze komen.

Even verderop zagen we de verse vangst van de dag op een tafeltje liggen. Op de terugweg waren ze bezig die schoon te maken. Het waren twee gigantische vissen, maar welk soort weet ik niet.

Het volgende stukje strand biedt veel schelpen. Best vreemd, want het water is er ontzettend rustig. Boven het water steekt een scheepswrak uit.

Na onze wandeling zijn we naar Oranjestad gegaan om bij het "koe" cafe, Eetcafe The Paddock, te gaan lunchen. Er waren twee serveersters, waarvan er een supervriendelijk was en de ander een stuurse dame en gooide me zowat een stapel menu's toe, toen ik om een Nederlandstalig menu vroeg! Natuurlijk kon zij niet weten, hoe speciaal het voor mij is Nederlands te spreken en lezen, maar iets vriendelijker had wel gemogen. Het smaakte in ieder geval goed en de kinderen waren dolblij weer eens een kroket te kunnen eten! Het viel ons ook op, dat die kroket op het Engelstalige menu ontbrak!

Vorig jaar waren we naar de "Conchi" (een groot natuurlijk "zwembad", dat tussen het wilde water van de oostkust is uitgesleten, gereden over grote keien, die onze band deed klappen. Maar de Hertz mevrouw vertelde ons, dat we het best nog eens konden proberen, maar dan over een andere weg.

We hebben kilometers over onverharde wegen gereden, maar kwamen telkens op wegen uit, waar gemotoriseerd verkeer niet mocht. Uiteindelijk hebben we precies dezelfde weg als vorig jaar gereden. Gelukkig dit keer zonder bandproblemen.

Het was enorm de moeite waard, want behalve de bandenpech was het "zwembad" vorig jaar ook nog eens gesloten, waardoor we er niet in konden. Dit keer was het wel open en hebben we ademloos (bij wijze van spreken dan) gesnorkeld! De mooiste koralen en vissen zagen we en zelfs een mureen (gelukkig een kleintje)!

We kwamen er pas om 4 uur aan, dus hadden maar een uurtje voor het helemaal in de schaduw lag en er dus weinig meer te zien was. Ook kwam het tij binnen en dat was goed te merken! Jeetje, wat een kracht heeft de zee daar!

Na gedoucht te hebben aten we bij Pago Pago in het Wyndham hotel twee deuren verderop. Dit is ook een heel mooi hotel, misschien iets voor onze volgende keer Aruba. Het restaurant had lekker eten, maar de bediening liet heel veel te wensen over en de prijs was ook overdreven hoog.

Vanavond hebben we verder de openingsceremonie van de Olympische Spelen gezien. Ik vond het leuk om te zien hoe alle drie de kinderen per se op wilden blijven om de Nederlandse athleten langs te zien komen!

Dag 4: Wind en de Franse keuken

Hoezeer ik mezelf ook toespreek om uit te slapen, ik ben steevast om 8 uur klaarwakker. Ook zo vanochtend, maar dat kwam ook omdat Rick en Katja om die tijd op moesten. Ze zouden nl. om 9:15 hun eerste duik gaan maken. Het was een 2 tank duik en ze gingen naar een van de scheeps wrakken, die hier voor de kust van Aruba liggen en nu huisvesting zijn voor de vele kleurige vissen.

Nadat ik de andere twee kinderen ontbijt had gegeven ben ik gewichten gaan heffen in het sportzaaltje hier in het hotel. Het was me toch druk daar! Amerikaanse vakantiegangers zijn volgens mij in twee groepen verdeeld: de ene groep ligt de hele dag op het strand te slapen, de andere begint de dag met een goede workout en doet verder watersporten en dergelijke.

Ik heb als ontbijt een ijskoffie en een V8 gehaald en Kai, Saskia en ik zijn daarna naar de snorkelplek hier aan Palm Beach gelopen. Er ligt een hoopje rotsen net iets van de kust af en daaromheen zie je de mooiste vissen. We zagen French angelfishes, squirrelfishes en zelfs een schorpioenvis (eng beest!).

Na zo'n 2 uur snorkelen kregen we honger en dacht ik dat Katja en Rick ook wel klaar zouden zijn. Maar die bleken pas om 1 uur terug te komen. Kai en Saskia speelden ondertussen in het zwembad, terwijl ik de kamer wat opruimde.

Voor de kinderen hebben we lunch besteld bij de bar hier in het hotel. Ze zijn gek op de Gouda tosti's hier. Rick en ik zijn naar de SuperFood gegaan en hebben daar allerlei lekkers ingekocht en een warm saucijzebroodje als lunch gegeten. Dat is toch een tractatie voor ons!

De kinderen hadden intussen wel heel veel tijd in de zon doorgebracht en Saskia was helaas ook wat verbrand. Dus besloten we ons aan te kleden en naar de Vlinder boerderij te gaan. Daar krijg je een leuke rondleiding over hoe rupsen vlinders worden en het verschil tussen tropische en "gewone" vlinders. Er vliegen de mooist gekleurde vlinders rond, het is echt de moeite van een bezoek waard.

Katja wilde daarna terug naar het zwembad, maar we vonden, dat de andere twee al te rood waren. Dus reden we eerst naar de California vuurtoren en vandaaraf naar de wilde kust over een onverhard weggetje. Veel wegen hier op Aruba zijn onverhard, dus hebben we een 4 wheel drive gehuurd.

Op de terugweg zijn we langs het Alto Vista kapelletje gereden, een oud kerkje alleen in het verlate landschap.

Om de zonsondergang te kijken zijn we naar Piet's Bar bij het Hyatt hotel gegaan. Daar herkende de serveerster ons van vorig jaar, dat was een leuke gewaarwording! Natuurlijk deden we ons weer te goed aan de heerlijke frietjes met pindasaus! Ook bestelden we een sandwich daar voor de kinderen.

Rick en ik hadden een reservering bij Chez Mathilde in Oranjestad, een heel romantisch Frans restaurant. We hebben er werkelijk heerlijk gegeten (ik struisvogel biefstuk) en de service was heel vriendelijk.

Midden in de nacht werd Saskia wakker met hoofdpijn en moest ze overgeven. Hopelijk blijkt dat verder niets te zijn!

Intussen waait het hier keihard, harder dan ik me van vorig jaar kan herinneren. Soms word ik tureluurs van zoveel wind, maar het houdt het allemaal wat minder heet.

De berichten van het thuisfront zijn ook winderig, het ziet er nu naar uit, dat hurricane Charley over ons huis heen zal komen, weliswaar sterk verzwakt, maar toch hopelijk zonder schade aan te richten!

Dag 3: Snorkelen en verhuizing

Vanochtend werd ik om kwart voor acht wakker van enorme windvlagen en het was zwaar bewolkt. Omdat de "weermensen" hadden gewaarschuwd voor tropische storm Charley, dacht ik, dat dit een staartje daarvan was. Maar binnen het uur klaarde het compleet op, hoewel het erg winderig (zelfs voor Aruba) bleef.

Ik besloot eens lekker te gaan wandelen langs het strand terwijl Rick zijn duiken voor de vakantie regelde bij Red Sail Sports. Bij het Aruba Phoenix Resort hebben ze van die leuke kleurige stoelen, die prachtig fotomateriaal zijn. Onderweg struikelde ik bijna over de mooi gekleurde hagedissen. Die hebben een diep turquoise kleur.

Na mijn wandeling besloten we brunch te gaan eten bij het pannenkoeken/pizza restaurant van Linda. De pannenkoeken zijn er zo lekker en zo echt Nederlands, een grote tractatie voor ons! De kinderen zijn dol op Goudse kaas, dus al die lekkernijen daarmee gemaakt zijn favoriet bij hen!

Nadat we hele wielen pannenkoek ophadden pakten we al onze spullen weer in, want vandaag zouden we dus verhuizen. Het hotel had ons beloofd het allemaal voor ons te doen, dus gingen we na het inpakken winkelen in Oranjestad.

Tot mijn schrik bemerkte ik daar, dat ik mijn trouwring had laten liggen op het bed in de kamer. Ik had hem afgedaan omdat ik zonnecreme op Saskia smeerde en die creme maakt mijn ring hartstikke vies. Ik heb een Amerikaanse trouwring: diamanten in witgoud.

Rick is gauw terug gereden en gelukkig vond hij de ring zo terug! Ik zou het heel erg hebben gevonden hem te verliezen, hij is helemaal uniek!

Vanmiddag hebben we gesnorkeld bij Boca Catalina, waar ook veel van de tourboten anker leggen. Heerlijk! De mooiste vissen zagen we en voor mij blijven de inktvisjes heel speciaal.

Eenmaal terug in het hotel bleek dat mijn grote Nederlandse mond (zoals Rick die weleens noemt) heel succesvol was geweest, want onze nieuwe kamers zijn geschikt voor de koninklijke familie! We hebben ontzettend veel ruimte en het is allemaal even mooi. Wat een geluk! We logeren nu in kamers 1501 en 1503 in het Aruba gebouw, precies wat we gevraagd hadden.

Voor het avondeten gingen we naar Marandi. Dit is een nieuw restaurant aan het strand, dus we hadden prachtig uitzicht op de zonsondergang. Het eten was ook erg lekker en de kinderen konden lekker in het zand spelen.

Rick en ik hebben nog ons geluk geprobeerd in het casino, maar het was vanavond niet onze beurt voor het miljoen. Toch hebben we leuk gespeeld, dat is ook weer veel waard!

Dag 2: Orientatie

Vanochtend stonden we rond 8 uur op, Rick en ik tenminste, de kinderen sliepen tot zeker 10 uur door! Rick en ik liepen lekker langs Palm Beach en vroegen informatie over de Kids Club hier bij de Radisson. Saskia heeft een hekel aan kids clubs, maar soms is het handig te weten wat er gaande is, indien we iets echt "volwassens" gaan doen.

Ook won Rick alle informatie in over duiken in, Katja en hij willen zeker 5 duiken doen hier. Er zijn een paar verschillende duikbedrijven hier, Red Sports en Pelican.

Als ontbijt voor de kinderen namen we een stel stroopwafels mee. Niet gezond natuurlijk, maar wel lekker ongewoon voor ze en genoeg om er even tegenaan te kunnen.

We wisten nog steeds niet welke kamers we zouden krijgen en om half twaalf begaf ik me, zoals afgesproken, naar de registratie om dat te bespreken. Ze bleken een paar kamers voor ons te hebben, die veel slechter gelegen en dus goedkoper waren, dan wat we nu hebben en dat vond ik niet acceptabel. Dit is tenslotte een zogenaamd 5 sterren resort en dat voelen we ook in onze portemonnaie.

Degene, die er om half twaalf zou zijn, was er niet en verder wist niemand iets van onze situatie af. Dus vroeg ik om nog een manager en sprak met een heel vriendelijke vrouw van Customer Service. Zij zei, dat ik om 1 uur terug zou moeten komen en ze zou zien wat ze kon doen.

Na wat zwemmen in het zwembad en de zee en een lekkere lunch met een echte kokosnoot om uit te drinken bij Gilligan's bar zocht ik haar weer op om te zien wat het uiteindelijk zou worden. Nou, we zijn blij met de oplossing! Weliswaar moeten we nog 1 nacht in deze kamers blijven, maar morgen worden we verhuisd naar aansluitende kamers met de bedden, die we hadden gevraagd en in de Aruba tower, de mooiste toren hier.

Nog een nachtje uit koffers leven, dus. Maar daarna moet het dan ook perfect worden!

Vanmiddag hebben we gezwommen, in het zwembad en in de zee. De kinderen hebben zich vermaakt met de vele hagedissen en leguanen. Ik heb een heel dik boek, wat me al commentaar van mijn mede zwembadgangers opleverde, of ik dat deze vakantie uit zou krijgen? Ik hoop het maar! Het gaat over het leven van Cleopatra, lijkt me erg interessant.

Na een paar uur in de zon en nadat Saskia haar hele hoofd in vlechtjes had laten zetten, kleedden we ons aan om te gaan shoppen. We wilden naar de boekenwinkel (Nederlandse tijdschriften en Suske en Wiskes (die laatsten waren er helaas helemaal niet!)) en naar de supermarkt, waar we ons verlekkerden aan allerlei Nederlandse produkten. Veel hebben we niet gekocht, want we willen eerst in onze permanente kamer verblijven. Maar de saucijzebroodjes zagen er prima uit!

Vanavond probeerden we bij Marina Pirata te gaan eten, een restaurant waar we vorig jaar ook dol op waren. Helaas bleek het op dinsdag gesloten. Als alternatief besloten we Chalet Suisse te proberen wat een heel goede keus bleek. Het was heerlijk eten! Mijn filet mignon was zo zacht als boter en Ricks Wiener schnitzel iets wat hij al jaren heeft moeten missen!

De restaurants in Aruba blijven ons verbazen! Wat een keuze en allemaal even lekker!

De eeuwige Arubaanse wind waait intussen hard! Er schijnt een tropische storm dichtbij te zijn (Charley), hopelijk is wind het enige wat we ervan zullen merken!

Dag 1: via San Juan naar Aruba

\Oef, wat zijn we moe! Om 12 uur vanochtend werd ik wakker en zag Rick nog niet naast me. Hij was zo opgewonden, dat hij niet kon slapen!

Maar om kwart voor drie ging onherroepelijk de wekker en namen we gauw een douche. We hadden om half vier een taxi besteld, die er om kwart over drie al stond. Vooral Katja vond het moeilijk zich zo vroeg al klaar te maken. Maar keurig om half vier reden we van ons huis weg.

Onderweg zagen we twee herten in de berm, die zo voor onze van hadden kunnen springen. Dat maakte de rit wel wat stressvoller voor mij, want ik had visioenen van dode herten en een gemangelde taxi minivan, vooral omdat de chauffeur flink gas gaf.

Maar we kwamen ongedeerd om kwart over 4 op Washington Dulles vliegveld aan en zagen daar, dat er niemand was! Wat een verschil met Washington National om dezelfde tijd! De kinderen waren boos, dat we ze zo vroeg op hadden gekregen, maar wij hadden geen idee wat we konden verwachten!

Na een uur bij de gate te hebben gelegen ging TGI Friday's eindelijk open en aten we daar ontbijt. We wisten niet, dat dat ons eten voor de komende 12 uur zou zijn (met uitzondering van een paar zakjes pretzels van San Juan naar Aruba). Op het vliegveld van San Juan was absoluut geen voedsel te vinden!

De vlucht verliep verder zonder kleerscheuren. We hadden minder dan een uur wachten in San Juan, Puerto Rico en om kwart over een landden we in Aruba.

Het leek allemaal heel voorspoedig te gaan, maar na 5 van onze 6 baggage stukken te hebben ontvangen, bleef de rest van de baggage een half uur weg. Zonder uitleg. Maar ja, het is de Caribbean, dus geduld maar. En inderdaad, opeens liep de baan weer en kwam de laatste koffer goddank ook nog mee.

Kennelijk probeert de Arubaanse douane iets nieuws uit, want vervolgens moesten we in een ellenlange rij aansluiten om er doorheen te gaan. Sommigen moesten hun koffers door de roentgen laten gaan, maar toen wij eindelijk aan de beurt waren vroeg de beambte ons slechts of we van plan waren ons hier te vestigen (ha ha). Met zij vijven hadden we 6 koffers. Ik zag paren met 4 koffers, dus zo erg was het toch niet!

Eenmaal buiten werden we opgewacht door personeel van De Palm, de tour operator die ons transport naar het hotel zou verzorgen. We werden allemaal efficient in een mooie air conditioned bus geloodst. De chauffeur was geanimeerd en vertelde enkele dingen over Aruba. Na 20 minuten werden we afgezet bij het Radisson hotel, waar we de komende 12 dagen zullen verblijven.

Helaas waren onze kamers helemaal niet wat we gereserveerd hadden en dus werd er heen en weer gebeld met de registratie. Ik krijg sterk het gevoel, dat mijn kennis van het Nederlands en mijn aanwezigheid op het internet indruk maakten. Morgen zullen we horen waar we uiteindelijk terecht zullen komen, maar beter dan wat we nu hebben (aparte kamers van de kinderen) zal het zeker zijn. Rosita, een naam, die ik online al opgemerkt had, heeft ons lot in handen en ik heb alle vertrouwen!

We waren dood- en doodmoe, maar de kinderen hebben nog gezwommen en Rick en ik langs het strand gelopen. Verder hebben we bij de Sunset Grille, het heel goede restaurant hier in de Radisson, gegeten. Slaaptijd,nu! Morgen gaat het echte genieten beginnen!